Klipp

Nesten alle bispedømmer i Den norske kirke har utenlandske prester. […]

– Vi har generelt god erfaring, kanskje særlig med de tyske prestene.
– Hvorfor?
– Fordi tysk er så langt fra norsk at de må lære språket vårt. Danskene skjønner oss lettere, og tror derfor at vi skjønner dem like godt. Men så enkelt er det ikke. 

Stiftsdirektør Jan-Kjell Jonassen i Sør-Hålogaland bispedømme, intervjua i Vårt Land

***

På ettersommer’n har jeg hatt en nettdugnad på gang om uttrykket «i overigår». Sjøl har jeg trudd at det var et eksempel på slang-språk av relativt ny dato, men det var feil. […]

En oppsummering av nettdugnaden blir da at «i overigår» i alle fall er et vanlig, muntlig uttrykk fra nord til sør i østlige delær av Norge, men at det kanskje har vært litt mer utsatt for moralsk «språkfeil»-pekefinger sørpå. 

Spaltist Magne Aasbrenn i Fredriksstad Blad

***

– Kvifor er det viktig for deg å laga eit nytt språk når du skal skriva ein roman?
– Eg trøytnar av å sjå mine eigne tekstar på bokmål. Eg vil sjå kor mange variantar eg kan finna opp som likevel kan skjønast som norsk. Tidlegare har eg skrive høgnorsk – det er like framand for dei fleste nordmenn som det konstruerte tysk-norske språket i Germania. Du kan samanlikna det med ein «sound» i musikken. Om du ein gong kan opna ei bok og – uavhengig av det som er skildra – kan sjå at dette er det Cornelius Jakhelln som har skrive, den dagen er eg ein lukkeleg mann, for då har eg nådd ei av mine estetiske målsettingar. Men denne gongen handla det òg om å gjera boka skikkeleg germansk, det vil seie å gå ut av komfortsona og inn i noko udefinert, å forlata Språkrådet. Det gjer meg oppstemd å tenkja på at me for femten hundre år sidan hadde eit så likt tungemål i vår del av Europa at me kunne gjera oss forstått heile vegen frå Skandinavia og til dagens Sør-Tyskland.

Forfattar Cornelius Jakhelln, intervjua i Dag og Tid om romanen «Germania»